Na samym dnie
Swingujący Londyn końca lat sześćdziesiątych. Nastoletni Mike rozpoczyna swoją pierwszą pracę w miejskiej łaźni, w której poznaje starszą o kilka lat Susan. Zauroczony kobietą chłopak zaczyna zabiegać o jej względy. Poddając się całkowicie urokowi Susan, nie dostrzega prowadzonej przez nią gry.
Na samym dnie jest drugim anglojęzycznym i trzecim zrealizowanym za granicą (nie licząc nowelowego Dialog 20-40-60) filmem w dorobku Jerzego Skolimowskiego. Dzieło polskiego reżysera zyskało uznanie krytyki a dziś w wielu kręgach uznawane jest za film kultowy. Z powodu zawiłości prawnych film przez długi czas nie mógł być prezentowany publicznie.
Historia obsesyjnej nastoletniej miłości opowiedziana przez polskiego twórcę ma wspaniałą ścieżkę dźwiękową stworzoną przez piosenkarza i autora tekstów Cata Stevensa oraz niemiecki zespół Can. Na samym dnie było pokazywane w konkursie na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1970 roku (w tym okresie żadnemu prezentowanemu na festiwalu filmowi nie przyznawano nagród). Wcielająca się w postać Susan, Jane Asher była nominowana do nagrody BAFTA w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa.
Reżyseria: Jerzy Skolimowski
Scenariusz: Jerzy Skolimowski, Jerzy Gruza, Bolesław Sulik
Zdjęcia: Charly Steinberger
Montaż: Barrie Vince
Muzyka: Cat Stevens, Can
Kostiumy: Ursula Sensburg
Charakteryzacja:Elke Müller
Producent: Helmut Jedele
Produkcja: Maran Film, Kettledrum Productions
Najlepszy film Skolimowskiego.
Dzieło geniusza. "Na samym dnie" ma nie tylko to, co najlepsze u Goddarda, Truffauta, Polańskiego, ale jeszcze więcej.
Połączenie polskiego wdzięku i brytyjskiego humoru udało się całkowicie dawnemu asystentowi Wajdy i Polańskiego (w rzeczywistości Skolimowski był scenarzystą Wajdy i Polańskiego - przyp.) Można by dzięki temu nazwać jego film "Diamentem w wodzie". Jest w nim przenikliwość Polańskiego i romantyzm Wajdy. Skolimowski posiadł sztukę wyrażania rzeczy intymnych w sposób ostry i precyzyjny a jednocześnie lekki.
Wszystko w tym wyjątkowym filmie - praca kamery, zdjęcia, ścieżka dźwiękowa - jest żywe i zaskakujące w sposób, który sprawia, że większość współczesnych filmów o dorastaniu wygląda na formalne i, cóż, płytkie.
Jeden z najlepszych i najbardziej niedocenionych filmów lat 70.
Poniżej znajduje się dostęp do materiałów pomocnych w popularyzacji filmu